Rasülullah Sallallâhû Aleyhi ve Sellem Buyurmuştur; Kalbinde Zerre Kadar Îmânı Olan, Cehennemden Çıkar. Günâhları Sebebi ile Cehenneme Girip Çıkanlara, Cennette Dünyânın On Misli Büyüklükte Bir Yer Verilir.

Muhammed Ümmetinden Büyük Günâh İşleyip Tevbe Etmeden Ölenler, Cehennemde Hakk Teâlâ Hazretlerinin Murâd Ettiği Kadar Kalır, “Yâ Hannan Yâ Mennan Yâ Erhamerrâhimîn” Diye Bağırırlar. Hakk Teâlâ Hazretleri, Cebrâil Aleyhisselâm’a Buyurur; Muhammed Ümmeti ve Başka Ümmetlerden Büyük Günâh Sahipleri Cehenneme Konmuştu. Onların Hâlleri Nasıl Olmuştur? Git, Gör!

Cebrâil Aleyhisselâm, Hemen Cehenneme Gidip, Mâlik’i Görür. Cehennemin Ortasında Ateşten Kürsî Üzerinde Oturmuş Mâlik, Cebrâil Aleyhisselâm’ı Görünce, Ayağa Kalkıp Tâzim ve İkrâmla Cebrâil Aleyhisselâm’ın Selâmını Alır ve “Yâ Emînullah! Buraya Gelmenize Ne Sebep Oldu?” Diye Sorar. Cebrâil Aleyhisselâm, “Allahû Teâlâ Benden, Müslümanlardan Büyük Günâh Sahiplerinin Hâllerini Görmemi İstedi…” Mâlik Der ki, “Hâlleri Gâyet Kötü Oldu, Etleri ve Kemikleri Yanmıştır.” Cibrîl Aleyhisselâm, “Yâ Mâlik! Perdeyi Aç, Hâllerini Göreyim!” Mâlik, Zebanîlere Emreder ve Perde Açılır. Cebrâil Aleyhisselâm, Onları Simsiyah Yanmış Olarak Görür. Onlar da Ay Yüzlü Güzel Çehreli Cebrâil Aleyhisselâm’ı Görür ve Onun Azâb Meleği Olmadığını Anlar ve Mâlik’e Sorarlar, “Yâ Mâlik! Bu Güzel Yüzlü Kimdir?” Mâlik, “Tüm Peygamberlere ve Sizin Peygamberiniz Muhammed Aleyhisselâm’a Kur’an’ı İndiren Cebrâil Aleyhisselâm’dır.” Der. Onlar, Feryâd ve Figân Edip Ağlaşır ve Derler ki, “Yâ Emînullah! Hâlimizi Hakk Teâlâ’ya ve Peygamberimize Arz Et. Lâyık Olduğumuz Cezaları Tattık. Belki Şimdiden Sonra Nebî-i Ekrem’in Şefaâtiyle Allahû Teâlâ Hazretleri Bize Merhâmet Edip Cehennemden Azâd Eder?” Cebrâil Aleyhisselâm, Allahû Teâlâ’nın Huzuruna Varınca Allah Sorar, “Yâ Cebrâil! Muhammed Ümmetinin Âsilerinin Hâlleri Ne Oldu?” Cibrîl Aleyhisselâm, “Yâ Rabb… Onların Hâlleri Sana Gizli Değil. Bunca Yıldır Cehennemde Azâb Çekmiş, Yanıp Kapkara Olmuşlar. Çok Zor Durumdalar…” Allahû Teâlâ, Kendisine Malûm Olduğu Hâlde Sorar, “Yâ Cebrâil! Senden Hiçbir Şey İstemediler mi, Sana Bir Şey Ismarlamadılar mı?” Cebrâil Aleyhisselâm, “Evet Yâ Rabbi! Eğer İzin Verirseniz, Ismarladıklarını Söyleyeyim: “Bizim Hâllerimizi Allahû Teâlâ’ya ve Rasülullah Aleyhisselâm’a Arz Et. Peygamberimiz Şefaât Etsin. Olur ki Allah, Günâhlarımızı Affedip Bizi Cehennemden Azâd Eder?” Diye Yalvardılar…” Allahû Teâlâ Hazretleri, “Yâ Cebrâil! Şimdi Git ve Bunları Rasülume Bildir!”

Cebrâil Aleyhisselâm, Cennete Gittiğinde, Rasülullah Efendimizi Tûbâ Ağacının Altında, İnciden Yaratılmış, Altından Dört Bin Kapısı Olan Bir Tahtta Otururken Görür. Rasülullah Sallallâhû Aleyhi ve Sellem Efendimiz, “Yâ Cebrâil! Ne Haberle Geldin?” Diye Sual Eder. Cebrâil Aleyhisselâm da, Şöyle Cevap Verir; Yâ Rasülullah! Senin Ümmetinden ve Diğer Ümmetlerden Büyük Günâh Sahipleri Cehenneme Konulmuş idi. Allahû Teâlâ’nın Emri ile Gidip Hâllerini Gördüm. Çok Azâb Çekmiş, Ümit İçerisinde Şefaâtini Bekliyorlar.

Haberi Duyan Sultân-ı Enbiyâ Sallallâhû Aleyhi ve Sellem Efendimiz, O Ânda Tüm Peygamber ve Rasüllerle Birlikte Secdeye Kapanır ve Ümmetlerinin Affını Diler. Hak Sübhânehû ve Teâlâ Hazretleri Seslenir; Yâ Muhammed! Kaldır Başını, Şefaâtinizi Kabûl Ettim!

Rasülullah Sallallâhû Aleyhi ve Sellem, “Yâ İlâhî! Ümmetimden Büyük Günâh Sahibi Olanların Üzerinde Hükm-ü Şerifiniz Yerine Geldi, Cezalarını Çektiler. Fazlından Rica Eder, Ümmetimle Diğer Peygamberlerin Ümmetlerinin Cehennemden Çıkarılıp Cennete Konulmalarını Dileriz?

Cenâb-ı Hakk Buyurur; Yâ Muhammed! Şimdi Git, Mâlik’e Söyle, Ömründe Bir Kere Bile Kelime-i Şehâdet Getirmiş Olsalar da, Tüm Ehl-i Îmânı Cehennemden Çıkarsın!

Muhammed Aleyhisselâm Derhâl Mâlik’e Gider. Mâlik Ayakta, Hürmetle Karşılar ve “Yâ Muhammed! Cehennemde Olan Ümmetini mi Almaya Geldin?” Der. Rasülullah Sallallâhû Aleyhi ve Sellem, “Evet Yâ Mâlik! Benim Âsi Ümmetlerimin Üzerinden Perdeleri Kaldır!” Der. Mâlik, Derhâl Zebanîlere Emreder. Bütün Kapılar Açılır. Günâhkârlar Dışarı Çıktıklarında Rasülullah Sallallâhû Aleyhi ve Sellem’i Görünce Ağlaşırlar. Rasülullah Sallallâhû Aleyhi ve Sellem ve Diğer Peygamber ve Mürseller, Cebrâil Aleyhisselâm ve Mikâil Aleyhisselâm’ın da Yardımıyla Ömründe Bir Kere Bile “Lâ İlâhe İllallâh Muhammedün Rasülullah” Diyenlerden Hiçbirisini Cehennemde Koymazlar. Bunlar, Cennetin Kapısı Önündeki Nehirde Yıkanırlar ve Karalıkları Gider. İçleri Dışları Ayın On Dördü Gibi Olur. Bunlara Cennet Elbiseleri Giydirilir, Hûrî ve Gılmân Tâyin Edilir. Birbirlerinin Yüzlerine Baktıklarında, Alınlarındaki Yazıyı Görür ve Bununla Cennet Ehli Arasında Rezil Olacakları İçin Ağlaşırlar. O Ânda Muhammed Sallallâhû Aleyhi ve Sellem’in Duâsı ile O Nişan, Alınlarından Yok Olur ve Cennete Girerler. Melekler Onlara, İhsân ve İkrâmda Bulunur.

Kâfirler, Büyük Günâh Sahibi Müslümanların Cehennemden Çıkıp Cennete Girdiklerini Görünce, Şöyle Der; Eyvâh! Bizim Hâlimiz Ne Olacak? Ne Olaydı, Biz de Dünyâda Bunlar Gibi Îmân Sahibi Âsilerden Olmuş Olsaydık. Şimdi Biz de Bunlarla Birlikte Cennete Girerdik!